تأثیر الیاف پلی‌پروپیلن در چسبندگی میان بتن و آرماتور در بتن خودتراکم

بتن خودتراکم، بتنی بسیار سیال و مخلوطی همگن است. به دلیل تردبودن و شکنندگی بتن، استفاده از الیاف‌های مختلف در بتن رایج شده است تا با ایجاد شرایط یکنواخت بر شکل‌پذیری آن بیفزاید. در این طرح به بررسی چسبندگی میان بتن و آرماتور و تأثیر الیاف پلی‌پروپیلن در این چسبندگی پرداخته شده است. پارامتر متغیر در طرح‌های اختلاط، مقدار الیاف پلی‌پروپیلن است که دارای مقادیر ۰، ۰٫۶، ۱٫۲ و ۱٫۸ کیلوگرم در مترمکعب است. جهت بررسی خودتراکمی آزمایش‌های بتن تازه و برای بتن سخت‌شده، آزمایش مقاومت فشاری، کششی و چسبندگی انجام شده است. نمونه‌ها برای آزمایش مقاومت چسبندگی به‌صورت مکعبی با آرماتوری عمودی در مرکز آن تهیه و در دو شرایط خشک و مرطوب نگهداری شدند. حضور الیاف پلی‌پروپیلن موجب بهبود خاصیت کششی و چسبندگی میان بتن و آرماتور در بتن خودتراکم شده است، در حالی‌که کارایی بتن تازه را کم کرده است.